LNE 148 #3/2023

Nie wiem, czy Państwa też, ale mnie już nieco męczy wszechobecne krytykowanie czyjegoś, mniej lub bardziej naturalnego, wyglądu w kontekście korzystania z szeroko rozumianych zdobyczy kosmetologii estetycznej. 

W internetowych komentarzach roi się od ocen, na ogół niewybrednych i negatywnych. Przy czym punktowane są zarówno osoby, które się „za mocno przerobiły”, jak i te, które niczego w swym wyglądzie nie zmieniły. 

Te pierwsze są uznane za „plastikowe”, te drugie za zaniedbane. Oczywiście bardzo to upraszczam, ponieważ pomiędzy tymi dwiema postawami jest cały wachlarz form pośrednich, wraz z całą plejadą niestosownych określeń, z których „kaczy dziób” czy „usta karpia” należą do najbardziej cenzuralnych.

Faktem jest, że poddawanie się zabiegom mającym na celu poprawę wyglądu często wymyka się spod kontroli i staje nałogiem, prowadzącym do karykaturalnego kształtu ust, policzków, nosów czy powiek, ale ja nie o tym. 

O tym, czy efekt jest nadal ładny, naturalny, czy już szpeci, co jest poprawione jeszcze z umiarem, a co już z przesadą – dyskutować nie będziemy. Każdy z nas ma tu inne standardy i inne potrzeby. 

Mnie zdumiewa i szokuje coś zupełnie innego – kto lub co dało nam prawo do krytykowania czyjegoś wyglądu. Ja wiem. Internet. A konkretnie anonimowość, za którą chowają się samozwańczy jurorzy. 

To, że mamy własną opinię na dany temat, jest zdrowe i w porządku, lecz nie oznacza, że powinniśmy obwieszczać ją światu. Dzielenie się krytyką na temat czyjejś prezencji nie jest zagwarantowane konstytucyjnie. Nie pękniemy, jeśli, mając ochotę negatywnie kogoś skomentować – ugryziemy się w język. Milczenie jest złotem, a taktu i wyczucia warto uczyć się przez całe życie. 

Zawstydzanie z powodu wyglądu przychodzi nam zbytłatwo. A to ktoś jest za gruby, a to za chudy, za wysoki, za niski, za blady, zbyt ciemnoskóry lub zbyt azjatycki, za stary, zbyt młody, no i wreszcie – zbyt plastikowy lub pomarszczony. Chciałoby się uciec, krzycząc: ratuuuuunku! 

Bo czy nie ma nikogo, kto wyglądałby w sam raz? Nasza branża beauty na tym jednak zarabia. Chęć nieustannej poprawy urody wypełnia klientkami nasze gabinety, a zyski z tych procedur – nasze portfele. Również Kongres i Targi LNE, nasze czasopismo oraz platforma wideo funkcjonują w oparciu o wiedzę, jak być młodszą wersją siebie, starzeć się jak najwolniej, jak najmądrzej, a jeśli już, to na własnych warunkach. Nie ma, drodzy Państwo, w tym nic złego. Poprawianie urody, póki co, jest w naszym kraju legalne i ogólnodostępne. 

Wybitni specjaliści będą coraz lepsi, a metody coraz doskonalsze. Klienci też coraz dojrzalej i z większym wyczuciem dokonują swoich wyborów. To dobry trend. 

Pozwólmy innym być takimi, jakimi chcą. 

Szanujmy się wzajemnie. Miłej lektury!

Agnieszka Keller

redaktor naczelna